این شعر در انتهای مراسم مناجات شعبانیه در تاریخ ۱۶ مرداد ۸۹ در مسجد الزهرا دانشگاه شهید بهشتی تهران اجرا شد و مخصوص همان فضای دانشجویی می باشد لذا عزیزان مداح این شعر را با اشعاری که برای مراسم عمومی خوانده می شود اشتباه نگیرند و در جای دیگری استفاده نشود.

     وقت رفتن رسیده                  به دلم غم دمیده      

تا سحر زار می زنم            میریزم اشک ز دیده

گریه می کنم خدا                      تا دل آرم بگیره

این دل مرده من                  یه کمی جون بگیره

یاد  اون روزها بخیر                   تو نماز جماعتا

دلامون پر می کشید        کم کمک سوی خدا

یادش بخیر یادش بخیر            دعا کمیل اولی

چه حالی بود چه شوری  بود توی مناجات علی

یادش بخیر یادش بخیر    روضه های امام رضا

چه گریه و زمزمه ای      بودش میون بچه ها

چه حالی بود چه سوزی بود تو دعای توسلا

با قلبای شکسته مون داد می زدیم خدا خدا

خدا خدا خدا     خدا خدا خدا 

الوداع بچه های ولایتی

الوداع خادمای ولایتی

الوداع ای جوونای با صفا

الوداع عاشقای امام رضا

الوداع نماز خونا روزه دارا

الوداع گریه کنا عزادارا

الوداع دعا کمیلای علی

الوداع سربازای سید علی

الوداع زمزمه سبز دعا

الوداع ای رفیقای شهدا

الوداع سحرهای خوب دعا

آل یاسین و دعا عهد آقا

الوداع گریه و شور و زمزمه

الوداع گریه کنای فاطمه

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است
جدایی از سحر و محفل دعا سخت است
برای دیده شب زنده دار خود گریم
قسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است
صفای هر دل عاشق مرو مرو رمضان
دوباره رویت دلهای بی صفا سخت است
بیا مرو که شیاطین دوباره می آیند
بدون جلوه تو انس با خدا سخت است

الوداع ای حرم خون خدا

الوداع پادشه کرب و بلا

الوداع ضریح شش گوش آقا

الوداع ای شهدای سر جدا

الوداع گریه و شور و زمزمه

الوداع شاه شهید علقمه

الوداع سینه زنا ، گریه کنا

الوداع عاشقای کرب و بلا

الوداع ای حرم امن خدا

الوداع ای سرزمین نینوا

الوداع ای سرزمین خاک و خون

ناله انا الیه راجعون